ခေရငယ္

ရင္ထဲ . . ပရမ္းပတာ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေနမွလား . .
တေျမ႕ေျမ႕စဲြေလာင္ၿပီး သတိရျခင္းကို ေျခြေနတတ္တာလဲ
အလြမ္းပဲ . .  ။

သတၱိေကာင္းလြန္းလို႔ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ . .

ပ်ဳိးေထာင္သူမဲ့ ပြင့္တဲ့အခ်စ္ရယ္
ေရြးခ်ယ္ယူခဲ့တဲ့ အေ၀းဘ၀တစ္ခုရယ္ ရွိေနမွေတာ့
တမ္းတရတာကို ေသြးေၾကာင္လို႔ မျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား . . ။

ေန႔တိုင္းရဲ႕ စကၠန္႔တံေတြမွာ
သတိရျခင္းေျခရာေတြ ကပ္ပါသြားၾကေတာ့
ကိုယ့္နာရီေတြ အလြမ္းနဲ႔ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ေဖာင္းကားေလးလံလို႔ . . ။

မနီးႏုိင္တဲ့အကြာအေ၀းက
မေတြးဘဲေတာင္ ျခားထားတဲ့ေနာက္မွာ
သူကေတာ့ သိခ်င္သိမယ္ ၊ မသိခ်င္လဲ မသိမယ္
ကိုယ့္အိပ္မက္အိတ္ႀကီးေတာင္ အလြမ္းေရာင္ဆိုတာကိုေလ . . ။


ခေရငယ္(2011/12/15)

မင္းသားက မင္းသမီးနဖူးကိုအနမ္းမွာ
ဇာတ္ေပါင္းခန္းနဲ႔ ဆုံးလုိက္ခ်င္ေပမယ့္ . .

အခုေတာ့ . .
ဗလာျဖစ္လုရင္ထဲက စကားလုံးအပိုင္းေတြ
အလြမ္းေရာင္ ပိတ္ကားေပၚမွာ
တစစီ ဆက္ေနခြင့္သာရွိတယ္ . . ။

ေဆာင္းဦးနံနက္ခင္းဆိုတာ ေအးသင့္တာလို႔ သိေပမယ့္
မေန႔ကထက္ ရာသီဥတုပူတယ္ . . ။

အိမ္နားက ပိေတာက္ပင္လဲ နဂိုထက္ အရြက္ပိုေၾကြ
ျပတင္းတံခါးနား လာေနက်ငွက္ေတြလဲ စကားနဲ
မွန္ထဲက အရိပ္မွာလဲ တက္ၾကြျခင္း“ ကြယ္” လို႔ . . ။

“ ငိုထားသလား” အေမးေတြကို
မၾကားေယာင္ေဆာင္ . .
အေႏြးဓါတ္မျပယ္ေသးတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကို
ေယာင္နနအၾကည့္နဲ႔ ေငး . . ။

လြမ္းဖို႔ကလြဲ ဘာမွမသိလို႔
ရင္ထဲ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲရြတ္ေနမိတာက
တစ္ေၾကာင္းတည္း . .

“ ဘယ္ေတာ့ ထပ္လာႀကိဳရဦးမွာလဲ ”


ခေရငယ္(2011/10/24)

အျဖဴနဲ႕ စိမ္းျပာ . . ဒီကာလာေတြ၀တ္ထားရင္း
မနက္ခင္းေတြ လူးလဲထ ေပမယ့္
ကားေနာက္က်ဖူးတာ ခဏ ခဏ . . .

ေလၾကမ္းရင္ျပိဳတဲ့
အမိုးမလုံ အကာမရွိ ကင္တင္းအိုေတြမွာ
တစ္ခါတစ္ေလေပး . . တစ္ခါတစ္ေလ အေၾကြးနဲ႕
အသက္ေသြးကို ဆက္ဖူးခဲ့ . . .

ဖုန္ထူထူ ေနပူပူမွာ
ေအးရိပ္သာယာ ဇီးျခံသာေတြ
ေရျပာ၀ါစိမ္းတို႕နဲ႕ ျမစ္ငယ္ရဲ့
ဂႏၵ၀င္ဆန္တဲ့ အလွကဗ်ာေတြက
ေက်ာင္းေတာ္ကို လြမ္းတဲ့ “ လြမ္းခ်င္း ” မွာေတာ့
ခမ္းနားျခင္း အျပည့္ . . .

ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ စကား ၾကားရဖို႕
ေရႊေၾကးစည္သံၾကားမွာ
ဆုေတာင္းထားဖူးမယ့္
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ့ ေတာ္ရုံေဖာ္မစုံသူမ်ားမွာလဲ
ထိပ္ဆုံးက ဗိုလ္စြဲခဲ့ဖူးတယ္ . . .

တအုံရဲ့ အျဖစ္မ်ားဆုံးေရာဂါနဲ႕
တကၠသို္လ္ေဆးရုံ ရဲ့ ေဖာက္သည္
တစ္ႏွစ္ ၂ေခါက္မက ဆက္သြယ္ခဲ့ရဖူးတယ္ . .

ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ေက်ာင္းကားလို
တင္းတင္းၾကပ္ စည္းကမ္းမ်ားေအာက္မွာ
ေရာက္တတ္ရာရာ စိတ္ကူးမ်ားစြာနဲ႕
တစ္ဖြဲ႕စီ တစ္လွည့္စီ လိုက္နာလြန္ရင္း

ေခတ္မီသူတိုင္း ေအာ္တုိစာအုပ္ မွာ
ေနရာတစ္ေနရာ ရဖူးျပန္ေရာ . . .

မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာေတာ့
တုိ႕စိုက္ခဲ့တဲ့ ေရတမာေတြ အပင္မသန္ရင္ေန
အသက္ေတြ ၾကီးေနေရာ့မယ္ . . .

တို႕ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ ေတြလဲ (သိမ္းထားမယ္ဆို)
အေရာင္ေျပာင္းလို႕ ေဟာင္းေနေရာ့မယ္ . . .

မၾကာမၾကာ လာခ်င္ေပမယ့္ (အလည္သက္သက္သာ)
အေျခေန မေပးေတာ့လဲ
စိတ္ကူးနဲ႕ အေ၀းကမွန္း
လြမ္းလိုက္တာ ေက်ာင္းေတာ္သာရယ္ . . . ။ ။

ခေရငယ္
.........
ေအာ္တိုစာအုပ္ = ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရဲ့ ျပစ္ခ်က္မွတ္တမ္းစာအုပ္ . .း)

ေခငယ္တစ္ေယာက္Valentines Day ေရာက္တုိင္း . . မန္းေလးလမ္းေတြကို သတိရတယ္။ မန္းေလးက ValentinesDay နားနီးရင္ လမ္းမေတြရဲ႕ေဘးမွာ ခ်စ္စရာဆိုင္ေလးေတြထြက္တယ္ဗ်။ ပန္းစည္းေလးေတြ ၊ အ႐ုပ္ေလးေတြ၊ ကဒ္ေလးေတြ ၊ ေခ်ာကလက္ဗူးေတြ စသျဖင့္ စသျဖင့္ေတြ လွတပတ စီရီခင္းက်င္းလို႔ အခ်စ္သီခ်င္းေလးေတြကလဲလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ပ်ံ၀ဲလုိ႔ ။ Valentines ခ်ိန္မွာ မန္းေလးက လွမွလွ ။ ေခငယ္တို႔ေက်ာင္းတက္တုန္းကလဲအဲ့ခ်ိန္ဆို ညေတြထိဖြင့္တဲ့ ဆုိင္ေလးေတြကို လုိက္ေငးရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါမယ့္အဲ့ဆုိင္ေလးေတြက ေခ်ာကလက္ေတာ့ တစ္ခါမွ၀ယ္မစားခဲ့ရ ခ်စ္သူကိုလဲ ၀ယ္မေပးခဲ့ရဖူးဘူးဗ်ာ။အမယ္ . . ေခငယ္ရည္းစားမရွိဘူးလို႔ေတာ့ အထင္မေသးနဲ႔။ အဲ့ခ်ိန္ေရာက္တုိင္း ပိုက္ဆံျပတ္ေနတတ္တာကအဓိကျပသနာပါ။ ဒါမယ့္ ေခ်ာကလက္မစားရလုိ႔ ဘာမွမျဖစ္ေပါင္။ ေခ်ာကလက္ကို စားရတာ ပ်င္းတြဲတဲြႀကီးနဲ႔ဖီးလ္မလာဘူးရယ္လုိ႔ ေခငယ္တစ္ေယာက္ မႀကိဳက္မွမႀကိဳက္ဘဲကိုး။ စားရင္လဲ ဟိုနားကပ္ ဒီနားကပ္နဲ႔ပါးစပ္ထဲမွာ အလုပ္႐ႈပ္ခ်က္ဗ်ာ။ ေၾကကြဲရတယ္ဆုိတာက သူမ်ားေတြ၀ယ္လို႔ ကိုယ္လဲ၀ယ္ခ်င္တာမွာပိုက္ဆံက ျပတ္ျပတ္ေနတတ္ေတာ့ အဲ့ခ်ိန္ဆို ေၾကကြဲတာပါ။ ဒါမယ့္ ရည္းစားကိုေတာ့ ေခ်ာကလက္၀ယ္ေပးဖို႔မပူဆာဖူးဘူး။ ဂလိုနဲ႔ရည္းစားေတြအစဥ္ဆက္ထားလာရင္း. . ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ေခ်ာကလက္ကို ေမ့ေလ်ာ့စြာျဖတ္သန္းလာတယ္ေပ့ါေလ။

ဟိုတေလာက. . ႐ုံးမွာညီမတစ္ေယာက္က ေခ်ာကလက္ဗူးႀကီးတစ္ဗူး၀ယ္လာၿပီး စားဖို႔လာေပးထားတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္းတျခားစားစရာကလဲမရွိဆုိေတာ့ ပါးစပ္အားတိုင္း ဒါႀကီးဖြင့္ဖြင့္စားေနလုိက္မိတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔မသိမသာ . . ေခ်ာကလက္မရွိရင္ စိတ္ထဲဟာတာတာျဖစ္လာၿပီး တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ မႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ေခ်ာကလက္ႀကီးကို ေခငယ္တစ္ေယာက္ စြဲသလိုလုိျဖစ္လာေရာဆိုၾကပါစို႔။ ဒါနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရင္ေခ်ာကလက္ေတြလုိက္ရွာတဲ့အလုပ္တစ္ခု တိုးလာေရာ။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာကလက္စားရင္ ၀တယ္ဆိုတာလဲသဲ့သဲ့ၾကားဖူးထားေတာ့ ငေဖာင္႐ုိးဘ၀က လြတ္လိုလြတ္ျငား ေခ်ာကလက္ေကာက္႐ိုးတစ္မွ်င္ကိုဆြဲမိတာလဲပါတာေပါ့။

ဂလုိနဲ႔ ဟိုတေလာတုန္းက(စကားလုံးအသုံးႏႈံးေတာ္ခ်က္ကေတာ့ ဟိုတေလာေတြကုိထပ္လို႔ . . :D) ခ်စ္သူကေမးတယ္။ “ ခေလးဆီ . . လက္ေဆာင္ပို႔မလုိ႔ ဘာလိုခ်င္လဲ” တဲ့။ ဒီေတာ့ ေခငယ္ကျပန္ေျပာလိုက္တယ္
“ ေဟ့ . . ခ်စ္ခ်စ္ . . ေခ်ာကလက္ဆက္သစမ္း”ေပါ့။(စာေရးတာကေခငယ္ေရးတာဆိုေတာ့ . . ေခငယ္ဘုရင္မစတိုင္လုပ္ၾကည့္တာ . . ဟီးဟီး။တကယ္ေျပာတာေတာ့အဲ့တုိင္းဘယ္ဟုတ္မတုန္း “ ေခငယ္ ေခ်ာကလက္စားခ်င္လုိ႔ဦးကို” ေပါ့ကြယ္)
“ ေဟာ ေခ်ာကလက္က အရည္ေပ်ာ္မွာေပါ့ .. အဲ့ေရာက္ရင္ စားလုိ႔ျဖစ္ေတာ့မွာမုတ္ဘူး ခေလးရဲ႕။တျခားဟာ စဥ္းစား” ဆိုေတာ့လဲ “ ေဟ့ေအးေခ်ာကလက္မွ ေခ်ာကလက္ပဲ။ မေပ်ာ္ေအာင္ သိပ္ေကာင္းတာ မပို႔နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္လဲ အျပင္မထြက္ႏုိင္တဲ့အိတ္ပိတ္ေခ်ာကလက္ပို႔ ” စသျဖင့္ တသီတတန္းမွာလြန္းမက မွာေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ
“ အြန္း ပို႔လုိက္မယ္. . မနက္ျဖန္သြား၀ယ္မယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ျပန္ရေရာ။ၿပီးေတာ့
“ ခေလးေရ ပါဆယ္ပို႔ထားၿပီ ” ဆိုတဲ့ စကားေလးရတယ္။

ဒီေတာ့ ႐ံုးကညီမေလးကို“ ေဟ့လူ က်ဳပ္ခ်စ္ခ်စ္ ေခ်ာကလက္ပို႔မယ္ေျပာထားတယ္။ ၀ါးစရာရေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာျပေတာ့ . .
“ ဟာ . . ေပ်ာ္စရာမီးတို႔ကိုလဲေကၽြးေနာ္ အမ ” ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ “ ေအး . . ေကၽြးမယ္။ မ်ားႀကီးပို႔ခုိင္းထားတယ္”ေပါ့။ ခ်စ္သူပို႔ေပးမွာဆုိေတာ့ၾကားထဲမွာ ဘာေခ်ာကလက္မွ မစားဘူး။ စားခ်င္စိတ္ကိုၿမိဳသိပ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မ်ား ေရာက္လာမလဲဲနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနေတာ့တာ။

ဂလိုနဲ႔ ႐ုံးမွာပါဆယ္ေရာက္သည္။ ပါဆယ္လက္ခံ။ ေခ်ာကလက္ပါဆယ္ထုပ္ႀကီးတမမနဲ႔ ၿပဳံးေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ေခငယ္ျဖစ္ရၿပီ။ဒါမယ့္ ေခ်ာကလက္ပါဆယ္ကလဲ မ ရတာေတာ့ ေပါ့သလိုလိုႀကီး။ အရည္ေပ်ာ္လုိ႔ထြက္က်ကုန္လား ဆိုၿပီးလုိက္ၾကည့္ေတာ့လဲေဖာက္ရာ ေပါက္ရာမရွိ အေကာင္းပကတိ။ ဒါဆို ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုယ္ သိပ္မေကာင္းတဲ့ ေခ်ာကလက္မ်ားပို႔လို႔ေပါ့ေပါ့ႀကီးျဖစ္ေနသလား။ “ အမ . . မီးတို႔လဲစားမွာေနာ္ ” ဆိုေတာ့ “ ဒါေပါ့.. ေကၽြးမယ္ ” ဆိုၿပီး ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ ေခ်ာကလက္ပါဆယ္ႀကီးကို ဖြင့္လုိက္ေတာ့ . . . အျဖဴေရာင္အကၤ်ီတထည္ အစိမ္းေရာင္အကၤ်ီတထည္ . . စာတေစာင္တို႔က ေခငယ့္ေခ်ာကလက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးကိုေျပာင္ျပေနၾကတယ္။

စာထဲမွာ “ ခေလး . . ဦးကိုေခ်ာကလက္သြား၀ယ္ရင္း အက်ၤ ီေတြေတြ႕လုိ႔၀ယ္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ ေခ်ာကလက္က ခေလးရဲ႕အကၤ် ီေတြကို စြန္းမွာစိုးလို႔ မထည့္ေပးလုိက္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္မွ သတ္သတ္စားေတာ့ေနာ္” တဲ့ဗ်ာ။ တခါတခါ ေခ်ာကလက္ဆိုတာ ဒီလိုပဲ အက်ၤ ီအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားတတ္တယ္။

ဒီတစ္ခါထဲေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်. . ေခငယ့္ခ်စ္သူက အဲလိုတခါတေလ ခဏဏအူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။

ကပ္တုိးေလးၾကြားရဦးမယ္။သူမ်ားေတြရည္းစားေတြကိုဆို နတ္သမီးေလး . . ကလီယုိပက္ထရာေလး စသျဖင့္ တင္စားၾကတာေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။အဲလိုလွတာမလွတာအသာထား ၾကားရတဲ့ခ်စ္သူကေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ ေခငယ့္ ခ်စ္သူကလဲ ေခငယ့္ကိုတင္စားတာေလးေတြရွိတယ္။ သူက ကဗ်ာေရးတဲ့သူဆိုေတာ့စကားလုံး အႏုအရြေလးေတြ သုံးတတ္တယ္။ ေခငယ့္ကို ဘယ္သူနဲ႔တင္စားလဲဆိုေတာ့ . . မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ငယ္တုန္းကမဲမဲေလးပုံနဲ႔တူသတဲ့ . . ေနာက္ ေရာ္နယ္ဒင္ဟိုေလးတဲ့။ ေခငယ္ စိတ္ေကာက္တုိင္း မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ေလး. . ေရာ္နယ္ဒင္ဟိုေလးဆိုၿပီး လာလာေခ်ာ့တတ္တယ္။သူတို႔လိုေအာင္ျမင္လို႔ ေတာ္လို႔ အဲလိုတင္စားတာလို႔ ေတြးရေအာင္ကလဲအဲလို မေတာ္ . . မေအာင္ျမင္ေတာ့ ခက္သား။ တသက္လုံးမေကာက္ေနႏိုင္လုိ႔သာ ေျပလုိက္ရတယ္. . သူ႔ေခ်ာ့ပုံနဲ႔သာဆို ေခ်ာ့မႈတစ္မႈတိုးၿပီး ထပ္ေတာင္ေကာက္ရမလိုပဲ။ ေတာ္ၾကာ မေျပေသးလို႔ ဘင္လာဒင္ေလးလို႔ ခ်စ္စႏိုးထပ္တုိးေခၚေနရင္မခက္လားကြယ္။

တခါေတာ့. . သူမ်ားဂ်ီေတာ့စေတးတပ္မွာ
boy . ." Close Your Eyes ."
girl .. She closes her eyes.
boy .. " What do you see?"
girl .. "Nothing"
boy . . " This is my life without you." ဆိုတာေလးေတြ႕ေတာ့. . ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ ခ်စ္သူက ေခငယ့္တြက္အဲလိုပဲလို႔ တင္စားခ်င္လာေရာ။ ဒါနဲ႔ လွမ္းေခၚတယ္။

ေခငယ္ .. “ ဦးကိုေရ ”
ခ်စ္ခ်စ္. . “ ေျပာ ခေလး”
ေခငယ္ .. “ မ်က္စိမွိတ္ၾကည့္ . .ခဏပဲမွိတ္ ၿပီးရင္ေျပာဦး”ေပါ့ . . မွိတ္ေနလို႔ေခငယ္ေမးတာေတြ မဖတ္ေတာ့ရင္ ဂြမ္းၿပီကိုး။ အဲ့ေတာ့ ခဏပဲမွိတ္ခိုင္းလိုက္တာေပါ့။
ခ်စ္ခ်စ္. . “ ေဟာ . . ဘာလုပ္မလို႔တုန္း ”
ေခငယ္ .. “ ခဏ မွိတ္ပါဆိုကြာ . . ၿပီးေတာ့ ေျပာမယ္လို႔ပါဆုိ”
ဒီလိုနဲ႔. .
ခ်စ္ခ်စ္. . “ ၿပီးၿပီ ခေလး ” ဆိုေတာ့
ေခငယ္ .. “ ဘာျမင္ရလဲ ” ေပါ့ တလက္စထဲ ခ်က္ေဘာက္စ္ထဲမွာ“ အဲဒါ ဦးကိုမရွိတဲ့ ေခငယ့္ဘ၀ေပါ့ . . း) ” ဆိုတာကို ႐ိုက္ထားလုိက္ၿပီ။ သူေျဖလိုက္တာနဲ႔Enterေခါက္႐ုံပဲ။

ဂလိုနဲ႔ ေျဖလာတယ္. . “ ခေလးကို ျမင္တယ္” တဲ့ . . . း(

အဲ့ေတာ့ တြက္ကိန္းလြဲသြားတဲ့ေခငယ္တစ္ေယာက္႐ိုက္ထားလက္စေလးျပန္ဖ်က္ၿပီး မဟုတ္ဘဲညာရမလားလို႔ ရန္လုပ္လို႔မဆုံးေတာ့။
တခါတခါ အၿမဲနီးပါး(တခါတခါက ေဖာ့ေရးခ်င္လို႔ ထည့္ထားတာ :P)အဲလိုပဲ ၂ေယာက္ၾကားမွာ တလြဲေတြ။

ခေရငယ္

မိုးေတြရြာလာၿပီ . .
အေတြးနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚေလွ်ာက္လာရင္း ထီးကိုဖြင့္ေဆာင္းလိုက္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားလိုက္မိေတာ့ ထီးဖြင့္ေဆာင္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပါလား။ တကယ္က မိုးစက္ေသးေသးေလးေတြ ဖြဲဖြဲက်တာေတာင္မဟုတ္ေသးဘူး။ တကယ့္ေသးေသးေလးေတြက တစ္ခါတစ္ေလမွ က်လာတာမ်ဳိး ဘယ္သူက ထီးထုတ္ေဆာင္းမွာလဲ။ ကၽြန္မဆို ခါတုိင္းမိုးစက္ေတြခပ္စိပ္စိပ္က်လာသည္ထိ ခပ္သည္းသည္းရြာတာမဟုတ္သည္ထိ ေပေတၿပီး ဒီတုိင္းေလွ်ာက္ေနတတ္ေသးတာ။ ေတာ္တန္႐ုံမုိးရြာတာေလာက္မ်ား . . ရန္ကုန္နဲ႔အတူအသားက်လို႔ သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ျဖစ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ ခု တစ္ခါတစ္ေလမွ ေသးေသးေလးတစ္ေပါက္ေလာက္က်တဲ့ မိုးစက္ေလးေတြကို အလန္႔တၾကား ထီးထုတ္ေဆာင္းေနမိတဲ့ စိတ္အေျခအေနကို သတိရသြားတယ္။ နာက်င္ထိတ္လန္႔တတ္တဲ့စိတ္က မိုးစက္ေသးေသးမႈန္မႈန္ေလးဒဏ္ကိုေတာင္ အသည္းခိုက္မတတ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနၿပီလား။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေဆာင္းေနတာမို႔ ထီးကိုပိတ္ပစ္လုိက္ရေကာင္းမလား။ ဒါေပမယ့္ ပိတ္လုိက္ရင္လဲ သူမ်ားေတြသတိမထားမိတဲ့ မုိးစက္ေသးေသးေလးေတြဒဏ္ကို ကၽြန္မအလူးအလဲ ခံႏုိင္ပါ့မလားေတြးလိုက္ေတာ့ မပိတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္လမ္းၿပီးတစ္လမ္းျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္း . . ကၽြန္မေနတဲ့ေနရာဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ေလတိုးေနတာကို သိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ ကၽြန္မခ်မ္းေနခဲ့တယ္ေလ။ ဟိုးး . . ဒီဇင္ဘာတုန္းကရခဲ့ဖူးတဲ့ ေအးစက္ျခင္းမ်ဳိး။ ဟိုး . . ဒီဇင္ဘာတုန္းက ေရခဲမႈန္ပါတဲ့ေလေတြ စိတ္ဖ်ားတဲ့အခ်ိန္ဆို ကၽြန္မကိုခ်မ္းခုိက္ခိုက္တုန္ေစတယ္။ မုန္းတယ္ ဒီဇင္ဘာ . . ရက္စက္ဖို႔ရည္ရြယ္ရင္ကၽြန္မရဲ႕မုိးရာသီထဲ၀င္မလာနဲ႔။